HISTAMINE ALS RODE DRAAD DOOR MIJN LEVEN – DEEL I

Sinds ik de diagnose heb gekregen dat ik primair veel allergieën en secundair MCAS heb, begrijp ik eindelijk waar al mijn klachten vandaan komen. En dit al vanaf heel jongs af aan. Eerder werden al deze klachten; van allergische reacties tot mijn huid- & darmproblemen, hormoonproblemen en zeker ook mijn psychische klachten apart van elkaar gezien en dus ook apart van elkaar behandeld. Met weinig of geen enkel resultaat. En uiteindelijk alleen maar meer en heftigere klachten. Nu weet ik dat er één verbindende factor is, die dus al mijn klachten met elkaar verbindt; HISTAMINE. Dit is de grote boosdoener die het mij jarenlang zo moeilijk gemaakt heeft!

EEN KWAKKELENDE KINDERTIJD

Sinds mijn kindertijd kwakkel ik al met mijn gezondheid. Zo had ik vaak last van buikpijn, diarree en werd ik bijvoorbeeld altijd ziek na een wedstrijd atletiek. Vooral wanneer ik na die wedstrijd een (soft)ijsje at. In de zomermaanden had ik vaak een bloedneus, altijd jeukende/brandende/tranende ogen en standaard een loopneus. En het non-stop niezen niet te vergeten. Op jonge leeftijd zat ik al aan homeopathische hooikoortspilletjes, die eigenlijk voor mijn broer waren, maar ook mij goed hielpen.

MEGA MUGGENBULTEN

Ook was ik degene die altijd gestoken werd door een mug met een gigantische bult als gevolg. En hier dan vervolgens ziek door werd. Maar ik had niet alleen lichamelijke klachten, ook psychische. Ik had veel last van angsten. Ik voelde constant een soort onrust in mijn lijf, die ik niet kon plaatsen en waardoor ik heel bang werd voor alles om me heen.

GEEN GEWONE TIENERJAREN..

Vanaf het moment dat mijn hormonen begonnen op te spelen, breidden mijn klachten alleen nog maar verder uit. Mijn ongesteldheid was problematisch en ik had extreem veel last van acne. Echter bleek dit achteraf helemaal geen acne te zijn, maar huidontstekingen die gerelateerd konden worden aan histaminerijke voeding en mijn darmproblemen die hieruit voortkwamen. Vandaar dat alle hormoonzalven en anticonceptiepillen me niet van mijn acne af hielpen..!

ACNE WAT GEEN ACNE BLEEK TE ZIJN

Deze hardnekkige vorm van ‘acne’ heeft me erg onzeker gemaakt in mijn tienerjaren. Ik droeg altijd een sjaal, zelfs in de zomer, omdat de ontstekingen in mijn nek en hals het heftigst waren. Maar ook om het kleurverschil tussen mijn hals en mijn gezicht te maskeren. Ik smeerde mijn huid helemaal vol met concealer en durfde niet zonder make-up naar buiten. Ook voelde ik me niet prettig wanneer er foto’s van me genomen werd. Kwam ik een foto van mezelf onder ogen, dan zoomde ik helemaal in op mijn huid en vond ik de foto standaard al lelijk. Ik was zo gefocust op mijn onzuivere huid, dat ik niets anders meer zag. Pas sinds ik een account op Instagram begonnen ben, ook bijna vier jaar geleden nu, heb ik voor het eerst een selfie genomen. Een foto van alleen mijn gezicht was tot die tijd veel te confronterend.

PSYCHISCHE HOBBELS

Ook kreeg ik halverwege mijn tienerjaren veel psychische klachten: depressie, burn-out, angst- en paniekaanvallen. Dit heeft tot halverwege mijn twintiger jaren geduurd, ik heb heel wat jaren psychische hulp gehad hiervoor. Toen werd gedacht dat deze klachten kwamen door mijn trauma betreft het overlijden van mijn broer door acute leukemie. Dit zal zeker een grote rol gespeeld hebben, maar ik weet inmiddels ook dat mijn mestcel activatie syndroom en hierdoor mijn continue disbalans in histamine hieraan bijgedragen hebben. Het absolute hoogtepunt, beter gezegd het absolute dieptepunt, bereikte ik toen ik op kamers in een studentenhuis in Groningen ging wonen. Ik was continu ziek en mijn angst- en paniekaanvallen werden erger en erger. Achteraf gezien lijkt schimmel hier de boosdoener van geweest te zijn. Mede hierdoor ben ik verhuisd en heb ik wederom intensieve therapie gevolgd om van mijn angst- en paniekaanvallen af te komen.

Opvallend is dat, sinds ik laag in histamine eet (en leef), ik nauwelijks tot geen last van angsten meer heb. En dat wanneer ik me wel angstiger voel, dit altijd terug te herleiden is naar een teveel van histamine in mijn lijf. Wist ik toen maar dat dit hierdoor kwam! Destijds dacht ik echt dat ik gek aan het worden was..!

TURBULENTE TWINTIGER JAREN

MIJN EERSTE ANAFYLACTISCHE SHOCK

Op mijn 25e kreeg ik mijn eerste anafylactische shock. Die vooraf ging met een opeenstapeling van allergische en anafylactische reacties. Het begon met urticaria, dit op mijn bovenbenen en spreidde zich in korte tijd uit over mijn hele lichaam. Hiervoor ben ik meerdere malen naar de huisarts geweest. Ik werd vervolgens weer naar huis gestuurd met een zalfje en hiermee zou het wel weer moeten verdwijnen. Niet dus. Uiteindelijk ben ik in de doucheruimte van het voetbalveld knock out gegaan.

Ik kan me alleen nog vaag herinneren dat ik bij mijn vader in de auto zat en later aan het infuus lag in het ziekenhuis. Toen dit gebeurde woonde ik alleen. Omdat mijn tong steeds bleef opzwellen ondanks de prednisolon en antihistaminica, die ik toegediend had gekregen in het ziekenhuis, heb ik tijdelijk bij mijn ouders gelogeerd. Ik mocht niet alleen slapen, uit angst dat mijn tong in de nacht op zou zwellen en ik dan in mijn slaap zou stikken. Ook moesten mijn ouders me uit voorzorg om de zoveel uur wakker maken.

VEERTIEN ALLERGIEËN & STILL COUNTING

Na enkele dagen zwakten mijn klachten (gelukkig) af en moest ik alleen nog de onderzoeken in het ziekenhuis afwachten. Toen deze eenmaal binnen waren, kreeg ik te horen dat ze op de (standaard) allergietest 14 allergieën getest hadden. Waaronder tarwe, maïs, soja, kokos, sesamzaad, pinda, veel nootsoorten en gras- & boompollen. Ik kreeg het advies om deze allergenen te mijden en werd doorverwezen naar het Universitair Medisch Centrum in Groningen (UMCG) waar ik verder onderzocht zou worden.

Ik ging met mijn allergieënlijstje vol goede moed naar de dichtstbijzijnde supermarkt om te kijken wat ik dan nog wel kon eten en barstte daar, midden in het gangpad van de koekjesafdeling, in huilen uit. Er was bijna niets meer wat ik kon eten..! Gelukkig heb ik hier uiteindelijk, met behulp van een diëtiste van het UMCG, mijn weg in gevonden en bleken er zeker nog wel opties te zijn.

Door de allergoloog (prof. dr. Du Monchy) van het UMCG werd bevestigd dat ik inderdaad 14 allergieën had. Ik werd volgestopt met medicatie, kreeg een diëtiste toegewezen die gespecialiseerd was in allergieën en er werd een desensibilisatie traject voorgesteld. Dit voor mijn grootste allergeen; graspollen. Ik pakte alles met beide handen aan,  om maar weer beter te worden! De opbouw van dit traject ging echter enorm moeizaam, ik kwam maar niet op een bepaalde drempelwaarde, die nodig was om verder te kunnen met het traject. Ik kreeg continu anafylactische reacties; hartkloppingen, duizeligheid, diarree en opzwelling van de tong. Ook werd ik iedere keer echt ziek nadat ik een injectie gekregen had en moest ik bijna een week bijkomen voordat ik me weer een beetje ok voelde. Ook dit was niet normaal. Dus uiteindelijk hebben we in overleg besloten om met dit traject te stoppen.

EEN DROOM VAN EEN ZWANGERSCHAP

Vlak hierna raakte ik zwanger van onze dochter. Dit zijn lichamelijk voor mij de negen beste maanden tot nu toe geweest. Nadat ik de twintig weken bereikt had en mijn standaard zwangerschapsklachten minder werden, kreeg ik met de week meer energie. Ik heb de laatste 18 weken, onze dochter is twee weken te vroeg geboren, ook geen enkele last gehad van mijn hooikoorts of andere allergische aanvallen. Mijn lichaam voelde sterker dan ooit. Ik heb met 34 weken nog op een festival gestaan, ik hield dit makkelijk vol!

DE ROZE WOLK WAS MAAR VAN KORTE DUUR..

Toen onze dochter eenmaal geboren was, kreeg ik na twee maanden de eerste anafylactische reactie weer. Dit vanuit het niets, zo voelde het destijds. Maar dit bleek niet geheel waar te zijn, ik bleek ineens ook allergisch te zijn voor schelvis?!

Het leek alsof ik steeds vaker allergisch reageerde op voeding. Toch kwam dit niet uit mijn bloedonderzoeken, dus verbeeldde ik me dit waarschijnlijk. Dit door mijn angst voor eten, na al mijn negatieve ervaringen hiermee. Aldus de specialisten. Ok. De artsen zullen het wel weten, dus ik geloofde hun.

Met wat ik nu weet, raakte mijn lichaam steeds meer in disbalans, waarbij er steeds meer histamine in mijn lijf bleef zweven, dan dat ik af kon breken, waardoor ik dus wel reageerde op histamine rijke voeding. Ik kreeg dus echt wel een reactie wanneer ik chocolade had gegeten of lasagne met tomatensaus, of nadat ik spinazie had gegeten. Iets waar ik destijds nog dagelijks mijn dag mee begon, dit in een smoothie. Ik dacht zo goed bezig te zijn toen, haha. Maar niet dus!

Ik had zoveel verschillende reacties iedere dag, dat ik het als ‘normaal’ begon te beschouwen en het me uiteindelijk niet eens meer opviel wanneer ik een reactie kreeg. Behalve wanneer mijn tong begon op te zwellen of ik enorme buikkrampen kreeg. Ook dat mijn darmen, op af en toe flink in de diarree zijn na, niet goed werkten, nam ik voor lief. Ik was blij wanneer ik eens per week stoelgang had. Soms zat hier ook wel een paar weken tussen. Maar dit was normaal toch?!

Nu ik terug kan kijken op al deze jaren, zie ik een duidelijke opbouw van symptomen, die vanaf hele jonge leeftijd al begonnen is. Dit leidde uiteindelijk tot mijn huidige reis naar beterschap, die in 2019 begon. Binnenkort hier meer over!

Mocht je hier niet op kunnen wachten en toch al meer willen lezen over hoe histamine mijn leven beïnvloedt, dan is dit bericht misschien alvast een voorproefje voor je: https://www.gutsandgood.com/histamine-urtica…edeem-anafylaxie/.

Ook heb ik in mijn ‘dagboek’ B’S JOURNEY mijn recente ervaringen in mijn reis naar beterschap beschreven, afgelopen maart: https://www.gutsandgood.com/bs-journey/